Ήταν όμορφο απόγευμα, με γοητεία στολισμένο.
Ακροβατούσε το βλέμμα σου στη γραμμή του ορίζοντα,
εκεί που ο ουρανός συνάντα τη θάλασσα,
εκεί που όλα γίνονται ένα,
εκεί που οριοθετείς το απέραντο.
Έβλεπα μια τρικυμία στο πρόσωπό σου,
έσφιγγες δυνατά τα χείλη σου,
σαν να ήθελες να πνίξεις τα λόγια
που πάντα ήθελες να φωνάξεις.
Έσταζε χρώματα ο ουρανός που ποτέ δεν ξανάδες.
Έβαφε με απέραντη μοναξιά τα μάτια σου.
Έλουζε με χρώματα παρηγοριάς το κενό σου.
Κι εσύ έσερνες την σιωπή σου σαν σκιά
από δωμάτιο σε δωμάτιο.
Αυτό το είδος σιωπής που ακούγεται,
που δημιουργεί απόκοσμους θορύβους
που κρύβει φωνές, κραυγές και συναισθήματα.
Αδυνατώ να θυμηθώ πόσες στιγμές ακυρώσαμε.
Αδυνατώ να θυμηθώ πόσα συναισθήματα κρύψαμε.
Αδυνατώ να θυμηθώ πόσες φορές γυρίσαμε σελίδα και
γράψαμε ξανά τα ίδια λόγια.
***
Γιάννης Κουμαριανός
0 σχόλια: