Photo by Martynas Grigonis on Unsplash

Παραδομένοι σε ουσίες, οινόπνευμα και πλαστικό μακιγιάζ.

Αγχωμένα πιόνια, σε ανήθικες και βρώμικες σκακιέρες.

Πού είναι η ελευθερία που μας έταξαν;

Πού είναι το λαμπρό μέλλον που μας υποσχέθηκαν;

Εγώ βλέπω μόνο φυλακές..

Βλέπω φυλακές αλλά δεν βλέπω δικαιοσύνη.

Φυλακές πέτρινες, σχολικές, συναισθηματικές.

Εγώ βλέπω μόνο μυαλά κελιά,

Κελιά στενά, άδεια και απομονωμένα.

Εγώ βλέπω μόνο σύρματα ατσάλινα,

φωτιές και δυσωδία,

δέντρα ψηλά και περήφανα,

με κλαδιά που αγγίζουν τον ουρανό,

μα με ρίζες τόσο βαθιές που βουτάνε στην κόλαση.

Τσιμεντένια πεζοδρόμια ανέχονται τα κουρασμένα βήματά μας κι απόψε.

και φθηνά ξενοδοχεία στεγάζουν τον καμουφλαρισμένο έρωτα.

Ξεθωριασμένες σκιές προδίδουν τα ετερόφωτα σώματά μας

και πλαστικά χαμόγελα ξεγελάνε την άκαμπτη ψυχή μας.

Παραδομένοι σε ουσίες, οινόπνευμα και πλαστικό μακιγιάζ.

Υποκατάστατα ευτυχίας τα βάφτισαν.

-Γιάννης Κουμαριανός

Photo Credits: Cobalus

Στους δρόμους, εκεί που γράφεται η ιστορία,

η αλήθεια φυτρώνει σαν αγριολούλουδο ανάμεσα στις πλάκες των πεζοδρομίων.

Εκεί που η ασχήμια γίνεται απαράμιλλα ρομαντική.

Στο βάθος ουρλιαχτά από σειρήνες εξουσίας τρυπάνε το μυαλό σου.

Τι θα συμβεί πάλι σήμερα;

Απονευρωμένα σώματα στην άκρη του δρόμου.

Οι μουντζουρωμένοι τοίχοι δεκανίκια της θλίψης τους.

Σύγχρονες λοβοτομές και αναίμακτοι βιασμοί σου παρέχουν ουτοπική ευημερία.

Ζωή σε μόνιμο λήθαργο.

Συναισθήματα βαλσαμωμένα.

Μη φωνάζεις απόψε.

Η πόλη κοιμάται και δεν θέλει να ξυπνήσει.

Θέλει το κακό να τη βρει στον ύπνο.

Να μην νιώσει, να μην πονέσει.

Βολεύτηκε σ' ένα γραφείο, σ' ένα κλαμπ, στην τηλεόραση και στους καναπέδες.

Έπνιξε τη φωνή τής, κάλυψε τα μάτια της και σφυρίζει αδιάφορα.

Μα τα πεζοδρόμια είναι ανήσυχα απόψε.

Ανυπομονούν για δράση και δικαίωση.

Στους δρόμους..

εκεί που γράφεται η ιστορία.

εκεί που η ασχήμια γίνεται απαράμιλλα ρομαντική.

Το αγριολούλουδο έγινε τριαντάφυλλο, 

μα τ΄αγκάθια παρέμειναν. 

Γιάννης Κουμαριανός

Οδυσσέας Ελύτης - Το μονόγραμμα

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ” ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ” ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ” ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ” ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς.
Είμ” εγώ που φωνάζω κι είμ” εγώ που κλαίω, μ” ακούς
Σ” αγαπώ, σ” αγαπώ, μ” ακούς.

Κική Δημουλά - Ὁ Πληθυντικός Ἀριθμός

Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολύ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.
Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
στήν ἀρχή ἑνικός ἀριθμός
καί μετά πληθυντικός:
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιά ὅλα ἀπό δῶ καί πέρα.
Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καί ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.
Ἡ νύχτα,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
γένους θηλυκοῦ,
ἑνικός ἀριθμός.
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπό δῶ καί πέρα.

Γιάννης Ρίτσος - Η Σονάτα του Σεληνόφωτος

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω τον θόρυβο
του φουστανιού μου
σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου
είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου).
Άφησε με να’ ρθω μαζί σου
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ’ρθω μαζί σου.

Τάσος Λειβαδίτης - Σὲ περιμένω παντοῦ

Κι ἂν ἔρθει κάποτε ἡ στιγμὴ νὰ χωριστοῦμε, ἀγάπη μου,
μὴ χάσεις τὸ θάρρος σου.
Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι νὰ ᾿χει καρδιά.
Μὰ ἡ πιὸ μεγάλη ἀκόμα, εἶναι ὅταν χρειάζεται
νὰ παραμερίσει τὴν καρδιά του.
Τὴν ἀγάπη μας αὔριο, θὰ τὴ διαβάζουν τὰ παιδιὰ στὰ σχολικὰ βιβλία,
πλάι στὰ ὀνόματα τῶν ἄστρων καὶ τὰ καθήκοντα τῶν συντρόφων.
Ἂν μοῦ χάριζαν ὅλη τὴν αἰωνιότητα χωρὶς ἐσένα,
θὰ προτιμοῦσα μιὰ μικρὴ στιγμὴ πλάι σου.
Θὰ θυμᾶμαι πάντα τὰ μάτια σου, φλογερὰ καὶ μεγάλα,
σὰ δύο νύχτες ἔρωτα, μὲς στὸν ἐμφύλιο πόλεμο.
Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ, πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ.
Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ,
ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων.
Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο…
ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου!

Κώστας Καρυωτάκης - Aγάπη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Πάμπλο Νερούδα - Δε σ’ αγαπώ

Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.
Σ' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το χώμα.
Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ' άλλον τρόπο,
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σαν δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
(Μτφ.: Ηλίας Ματθαίου)

Ντίνος Χριστιανόπουλος - Έρωτας

Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριὰ σπασμῶν.
Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Το ντοκιμαντέρ του Νetflix, "Our Planet" καταγράφει τα αποτελέσματα της ανθρώπινης δραστηριότητας στον πλανήτη μας. Σ' ένα απ' τα γυρίσματα, οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ βρέθηκαν σε μία ακτή της βορειονατολική Ρωσίας, που αποτελεί σημείο συνάντησης για χιλιάδες θαλάσσιους  ίππους .

Εξαιτίας του λιώσιμου των πάγων στην περιοχή, οι θαλάσσιοι ίπποι αναγκάστηκαν να συνωστισθούν σε μία ακτή, προσπαθώντας να επιβιώσουν στο άβολο περιβάλλον.

Μη έχοντας άλλη επιλογή και διέξοδο, τα επιβλητικά ζώα, σκαρφάλωσαν στα ψηλά βράχια της περιοχής και  βούτηξαν στο γκρεμό απελπισμένα.

Το θέαμα για τους παραγωγούς του ντοκιμαντέρ ήταν σοκαριστικό.

Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι είμαστε περαστικοί από τη Γη. Να σταματήσουμε να είμαστε εγωιστές και να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να σεβαστούμε και τα υπόλοιπα είδη ζωής.Τα επόμενα χρόνια είναι πολύ σημαντικά και κρίσιμα για το μέλλον της ανθρωπότητας αλλά και για τον πλανήτη μας.

Το βίντεο παρακάτω περιέχει σκληρές εικόνες.

Είναι αναγκαίο σε μία γκρίζα πόλη όπως η Αθήνα να υπάρχουν οάσεις χρώματος και τέχνης.

Αρκετοί καλλιτέχνες έχουν ομορφύνει τον αστικό καμβά με τα έργα τους και έχουν δώσει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα σε πολλές γειτονιές της Αθήνας. Προσπάθησα να διαλέξω δέκα από τα χιλιάδες έργα που βρίσκονται στα στενά δρομάκια της πόλης και σας τα παρουσιάζω.

Παύλος Τσάκωνας

10.Κοντά στην Πλατεία Ομονοίας, επί της οδού Πειραιώς 20, δεσπόζει το Graffiti του Παύλου Τσάκωνα.Το συγκεκριμένο graffiti που απεικονίζει δύο ενωμένα χέρια που προσεύχονται, ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 2011 και η δημιουργία του κράτησε περίπου ένα μήνα.

Βασίλη Μαργκοσιάν

9.Το συγκεκριμένο έργο ανήκει στον  Βασίλη Μαργκοσιάν και ολοκληρώθηκε στα τέλη του 2013. Το graffiti έχει τίτλο ”Δεν λέω, καλά περνάω” και βρίσκεται επί της Μ. Αλεξάνδρου και Μυκηνών γωνία. 

iNO

8.Μπενάκη και Κωλέττη, στα Εξάρχεια. Το εβληματικό graffiti του iNO απεικονίζει ένα χέρι εξ ουρανού μας τραβά προς τα πάνω

Same84

7.Στην περιοχή των Σεπολίων, στο γήπεδο που ο Super Star των bucks, Γιάννης Αντετοκούμπο έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα, ο Same84 δημιούργησε αυτό το απίστευτο graffiti. To αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό.

WD

6.Το συγκεκριμένο έργο τέχνης του WD, στην οδό Παλαιολόγου 50 στο Μεταξουργείο μιλάει απο μόνο. Η κουκουβάγια. ως σύμβολο σοφίας, κοσμεί τους δρόμους της Αθήνας.

iNO

5.Το εν λόγω έργο του iNO απεικονίζει τον Σόλωνα και τον Περικλή, δυο προσωπικότητες/σύμβολα για την αθηναϊκή δημοκρατία. To graffiti βρίσκεται και αυτό στο Μεταξουργείο.

Βασίλης Γρυπάρης

4.O λατρεμένος σκυλάκος "Λουκάνικος" αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον Βασίλη Γρυπάρη. 

Η μορφή του Λουκάνικου και το σύνθημα "Τα δακρυγόνα μαζί τα φάγαμε" δεσπόζουν σε κάποιο τοίχο στην περιοχή του Ψυρρή.

Insane 51

3.Δεν χρειάζονται σχόλια για το δημιούργημα του Insane 51

Access control

2.Ένας ακόμη απόφοιτος της σχολής καλών τεχνών είναι αυτός που σχεδίασε το ”Access control”, με μια sci fi αισθητική  που τραβά την προσοχή όσων διασχίζουν την οδό Πειραιώς στου ύψος της Τεχνόπολης

Βαγγέλης Χούρσογλου.

1.To ” Colorful tsounami” κοσμεί τον άλλοτε γκρίζο τοίχο αυτής της πολυκατοικίας απέναντι από το 64ο δημοτικό σχολείο Αθηνών. Το έργο ανήκει στον Βαγγέλη Χούρσογλου.

KAVEH KAZEMI VIA GETTY IMAGES

Η Ιρανή δικηγόρος, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Νασρίν Σοτουντέχ καταδικάστηκε σε 38 χρόνια κάθειρξη και 148 μαστιγώσεις, ανέφερε ο σύζυγός της Ρεζά Χαντάν στη σελίδα του στο Facebook, χωρίς να αναφέρει τις κατηγορίες εναντίον της.

Η Ιρανή δικηγόρος, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Νασρίν Σοτουντέχ καταδικάστηκε σε 38 χρόνια κάθειρξη και 148 μαστιγώσεις, ανέφερε ο σύζυγός της Ρεζά Χαντάν στη σελίδα του στο Facebook, χωρίς να αναφέρει τις κατηγορίες εναντίον της.

Ωστόσο το ιρανικό πρακτορείο Isna μετέδωσε ότι η Σοτουντέχ καταδικάστηκε σε «πέντε χρόνια φυλάκιση για συνομωσία κατά του συστήματος και δύο χρόνια επειδή προσέβαλε τον ανώτατο ηγέτη» του Ιράν Αλί Χαμενεΐ.

Η Σοτουντέχ, η οποία συνελήφθη τον Ιούνιο του 2018, έχει εκτίσει στο παρελθόν τη μισή από μια εξαετή ποινή κάθειρξης που της είχε επιβληθεί το 2010 για διασπορά προπαγάνδας και συνομωσία κατά της ασφάλειας του κράτους επειδή υπερασπίστηκε ακτιβιστές της αντιπολίτευσης που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις του 2009 εναντίον του τότε προέδρου Μαχμούτ Αχμαντινετζάντ. Αφέθηκε ελεύθερη το 2013.

Στο μήνυμά του στο Facebook ο Χαντάν αναφέρει ότι η σύζυγός του «καταδικάστηκε σε 38 χρόνια κάθειρξη και 148 μαστιγώσεις. Πέντε χρόνια για την πρώτη υπόθεση και 33 χρόνια και 148 μαστιγώσεις για τη δεύτερη», χωρίς όμως να διευκρινίσει ποια είναι η πρώτη υπόθεση και ποια η δεύτερη.

Πέρυσι η Σοτουντέχ εκπροσώπησε κάποιες γυναίκες που αφαίρεσαν το χιτζάμπ τους δημοσίως για να διαμαρτυρηθούν κατά των αυστηρών ενδυματολογικών κανόνων που ισχύουν στο Ιράν για τις γυναίκες, σύμφωνα με το Κέντρων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Ιράν με έδρα τη Νέα Υόρκη.

Οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επέκριναν έντονα τη νέα καταδίκη της Σοτουντέχ, η οποία έχει τιμηθεί και με το βραβείο Ζαχάρωφ για την Ελευθερία της Σκέψης από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

«Η Νασρίν Σοτουντέχ έχει αφιερώσει τη ζωή της στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών στο να μιλά κατά της θανατικής ποινής», επεσήμανε ο Φίλιπ Λούθερ της Διεθνούς Αμνηστίας.

«Είναι απολύτως εξοργιστικό ότι οι αρχές του Ιράν την τιμωρούν για το έργο της υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», πρόσθεσε.

Πηγή: ΑΠΕ, REUTERS

Και ναι φίλε μου...
Αυτή κοινωνία δεν έχει χώρο για συναίσθημα.
Δε σου επιτρέπει να είσαι ταπεινός.
Δε σου επιτρέπει να ζεις αξιοπρεπώς.
Σ' αυτό το τσίρκο που σε πέταξαν πρέπει να επιβιώσεις.
'Η θα κάνεις το νούμερό τους και θα χειροκροτηθείς ή θα στυλώσεις τα πόδια σου και όλα τα κακόμοιρα ανθρωπάκια γύρω σου θα σε γιουχάρουν.

Το ξέρω πως θα υποφέρεις φίλε μου...
Θα σε μαστιγώσουν, θα σε λιντσάρουν, θα σε φιμώσουν και θα σε ξεφτιλίσουν.
Και τι θα πει αυτό...θα το αντέξεις και θα λυτρωθείς.
Τα ανθρωπάκια γύρω σου είναι για λύπηση.
Σαν τρένα πάνω σε ράγες.
Από τον ένα σταθμό στον άλλον.
Με καθημερινά και τακτά δρομολόγια.
Που κουβαλούν και μεταφέρουν ανασφάλειες, απωθημένα και εικονική ευτυχία.
Που θεωρούν τον εαυτό τους ένοχο επειδή τόλμησαν να σκεφτούν τον εκτροχιασμό.

Μη δίνεις σημασία αδερφέ μου...
Κανείς δεν έχει αγγίξει την ευτυχία αν δεν έχει βιώσει νωρίτερα τον πόνο.
Για να εκτιμήσεις το φως του Ήλιου πρέπει να βρεθείς στον πάτο του πηγαδιού.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί αυτό το λαμπερό φως θα είναι η μόνη σου ελπίδα, 
η μόνη σου διέξοδος, 
το μόνο πράγμα που θα διαταράσσει το σκοτάδι γύρω σου.

Μη μετανιώσεις ποτέ αδερφέ μου...
Θα το σκεφτείς πολλές φορές το ξέρω.
Οι πειρασμοί θα σε τραβάνε με μανία.
Η κοινωνία θα κάνει τα πάντα για να σε αδρανοποιήσει..

Όμως αξίζει άνθρωπέ μου..
Η θέα από ψηλά είναι πάντα υπέροχη.
Αξίζει να τη δεις ακόμα και αν έχεις ματώσει πολύ μέχρι να ανέβεις ψηλά.
Αξίζει να προσπαθήσεις ακόμα και αν δεν τα καταφέρεις μέχρι το τέλος.
Μην πιστέψεις ποτέ ότι οι ταράτσες αυτής της απρόσωπης και γκρίζας πόλης είναι το ταβάνι σου.

Και ναι φίλε μου...
Τώρα που είσαι στην κορυφή, άπλωσε τα φτερά σου και πέταξε μακρυά.

-Γιάννης Κουμαριανός

Ξεθώριασε το βλέμμα μου.

Τα μάτια μου δεν άντεξαν την αλήθεια και θόλωσαν.

Μίσησαν το φως και κάηκαν.

Κοιτούσαν μακρυά, πέρα απο τον ορίζοντα και

τώρα ζουν εγκλωβισμένα στο σκοτάδι.

Μ' απόψε θα ονειρευτώ.

Θα φιλήσω τη φαντασία στα μάτια και θα ονειρευτώ.

Θα περπατήσω με γυμνά τα πόδια μου στο νωπό χώμα,

θα νίωσω τον αέρα να χαιδεύει το πρόσωπο μου

και απλά θα ονειρευτώ.

Θα ονειρευτώ για μένα, 

για να χρωματίσω το μυαλό μου,

για να παρηγορήσω την ψυχή μου.

Απόψε θα ονειρευτώ χωρίς όρια.

Θα ονειρευτω εναν κόσμο με φως,

εναν κόσμο με αγαπη, 

εναν κόσμο με φιλία

εναν κόσμο χωρις ντροπη,

εναν κόσμο που δε θα κρύβεται στο σκοταδι,

εναν κόσμο που θα αξίζει να τον βλεπεις.

Γιατί όταν τα μάτια ειναι γεμάτα θλίψη, 

σιγά σιγά βαραίνουν και σφραγίζουν,

το σώμα γερναει και η ψυχή πενθεί.

Γιάννης Κουμαριανός

Mη σκοτεινιάζεις απόψε.

Ήρθαν άσχημες μέρες και ξύπνησες χαμογελώντας.
Δεν κρύφτηκες από το φως.
Το θαύμαζα αυτό.
Έλεγες ότι όταν εξαντληθούν τα όνειρα θα είμαστε καλοδουλεμένες μηχανές,
ότι το σύστημα που σε τρέφει είναι αυτό που σε ξεγυμνώνει συναισθηματικά
και πρέπει να αντισταθούμε σθεναρά σ' αυτό.

Με έκανες να νιώθω αληθινός,
με άφησες να γδύσω την ψυχή σου,
ν' αγκαλιάσω την κάθε αμαρτία σου
να γευτώ το κάθε πάθος σου,
να εισπνεύσω το χάος σου,
να ναυαγήσω στους απέραντους ωκεανούς σου
και να περιπλανηθώ στο απόκοσμο σκοτάδι σου.

Μα το πρωί ...άδειο το δωμάτιο.
Δεν σ' άκουσα να φεύγεις ή δεν ήθελα να σ' ακούσω να φεύγεις.
Νιώθω το απόλυτο μούδιασμα.
Σχεδόν αδιαφορώ αλλά είναι τα πρώτα δευτερόλεπτα μόνο.
Θα επανέλθει το μυαλό όμως σύντομα και θα είναι δύσκολο.
Θα κάνω τα συνηθισμένα, όπως κάθε σχεδόν μέρα.
Θα σηκωθώ, θα βγω, θα δουλέψω, θα γελάσω, 
θα γνωρίσω ανθρώπους και θα το βράδυ θα ξαναγυρίσω σπίτι.

Και η ώρα πέρασε...
Είμαι έξω από την πόρτα,
ελπίζω ν' ακούσω κάποιο θόρυβο από μέσα,
χτυπάω την πόρτα και για 10 δευτερόλεπτα ψευτοελπίζω.
Μάταια.
Μπαίνω μέσα, ανοίγω το φως και κοιτάζω γύρω.

Είναι πιο δύσκολο τελικά.

Νίωθω τόσο εγκλωβισμένος,

Εγκλωβισμένος στην αρμονία του χάους.
στην υστερία της σιωπής.
στην απώλεια της στιγμής.
στην απαξίωση του χρόνου.

Είναι μόλις 10.

Έχω ολόκληρη νύχτα μπροστά μου.

Η αύρα σου πλανιέται ακόμη στο χώρο,
αθόρυβη και ευγενική.

Ελπίζω πως θα σύρεις ανάλαφρα τα βήματά σου
και θα έρθεις να κάτσεις δίπλα μου.

Να με κοιτάξεις με αυτούς τους δύο Ήλιους που φωτίζουν το μαύρο των ματιών σου
και να με ρωτήσεις γιατί σε κοιτάζω σιωπηλός;

Αλλά πρέπει να σταματήσω να σε ονειρεύομαι.

Η κάθε όμορφη ανάμνησή μου από σένα,
κατάρα που εισχωρεί μέσα μου και ναρκώνει την ψυχή μου.

Tι να πρωτοθυμηθώ;

Μέσα στα δρομάκια αυτής της γκρίζας πόλης,
συσσωρεύσαμε άγχος,
κτίσαμε τείχη,
αγγίξαμε τη μιζέρια και τον συμβιβασμό,
μα δε χάσαμε το μυαλό μας.

Μαζί κοιτάξαμε ψηλά,
εκεί που το γκρίζο ξεθωριάζει,
φανταστήκαμε το σύμπαν
και δημιουργήσαμε τέχνη.

Μέσα στα δρομάκια αυτής της γκρίζας πόλης
ζήσαμε ελεύθερα,
αναπνεύσαμε έρωτα
και ζωγραφίσαμε συναισθήματα. 

Kαι τωρα ο καθρέφτης μπροστα μου ειναι κενός.
Η μορφη μου δεν φαίνεται.
Κοίταξα τη φωτογραφία σου, 
είναι τόσο όμορφη μα και τόσο ρηχή πλέον. 
Έσβησα τα φώτα και κάθησα στη μέση του δωματίου.
Θα περιμένω την Σελήνη να ρίξει εκείνη λιγο φως στο δωμάτιο.
Θα περιμένω καρτερικά γιατι...

σ' αυτό το σκοτάδι που ζω, κάθε σκιά είναι πολύτιμη.


Γιάννης Κουμαριανός

freeimages.com/search/car-night

Ώρα 3:16

Aν έχει κάποια σημασία η ώρα.

Ασυναίσθητα φαίνεται ότι κοίταξα το ρολόι του αυτοκινήτου.

Δεξιά μου τα φώτα της πόλης, αριστερά μου το σκοτάδι της θάλασσας.

Τελικά η ομορφιά κρύβεται στην σκοτεινή πλευρά.

Ίσως η ευτυχία να είναι σχεδόν δίπλα μας.

Παρέα μου πολλές αγαπημένες και μελωδικές φωνές.

"Ας σκαρφαλώσουμε στο φεγγάρι, ας κολυμπήσουμε στην παλίρροια."  
Moonlight Drive - The Doors

Πάντα με ηρεμεί να ακούω την τόσο ιδιαίτερη φωνή του Morrison και τους ψυχεδελικούς ήχους των Doors

Ώρα 3:18

Οι ψυχεδελικοί ήχοι μιας άλλης εποχής, ίσως καλύτερης, ίσως χειρότερης, δεν ξέρω, συνεχίζουν να μου κάνουν παρέα.

Με αγκαλιάζει μια νοσταλγία. 

Είναι όμορφο να νοσταλγείς το παρελθόν όταν νιώθεις σίγουρος ότι σε μερικά χρόνια από τώρα θα νοσταλγείς τις στιγμές που ζεις αυτή την στιγμή.

Το άσχημο και επικίνδυνο είναι να νοσταλγείς το παρελθόν επειδή δεν διακρίνεις μέλλον.

Ελπίζω να ισχύει το πρώτο.

Ώρα 3:19

Συνεχίζει να παίζει το ίδιο τραγούδι.

Είναι φοβερό το πως μπορεί να δεθείς  με κάποια τραγούδια.

Ακόμα και αν έχεις πολύ καιρό να τα ακούσεις, πάντα αποτελούν κομμάτι του εαυτού σου και πάντα σου δημιουργούν τα ίδια έντονα συναισθήματα.

Και όπως είχε πει ο αγαπητός Friedrich Nietzsche, ''Η ζωή χωρίς την μουσική θα ήταν ένα λάθος''.

Και μάλλον ισχύει... έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου και επίσης έχω υποφέρει από πολλά λάθη άλλων. Όλα τα ξεπέρασα βρίσκοντας καταφύγιο στη μουσική. Ακόμα και αν η ζωή δεν ήταν λάθος χωρίς τη μουσική, σίγουρα τα λάθη μας θα ήταν πιο επώδυνα χωρίς αυτήν.

Ώρα 3:21

O ιδιαίτερος κύριος Johnny Cash μου κάνει μουσική παρέα τώρα.

"Κάτω απ΄τις κηλίδες χρόνου, Τα συναισθήματα εξαφανίζονται" 

Hurt - Johnny Cash (NIN)

Όντως, ο χρόνος είναι ό,τι πιο κυνικό υπάρχει στη ζωή μας. Φθείρει τα πάντα, είτε με αργούς ρυθμούς, είτε με πιό γρήγορους.

Φθείρει το σώμα μας, το μυαλό μας, τα συναισθήματα μας, τον έρωτα.

Ακόμα και στα απλησίαστα όρια της επιστήμης, ο χρόνος καμπυλώνεται, επιμηκύνεται αλλά δεν γυρνάει πίσω.

Όμως πιστεύω ότι υπάρχει κάτι που νικάει το χρόνο και στο πέρασμα του γιγαντώνεται. 

Είναι η αγάπη. 

Η αγάπη δε φθείρεται. Η αγάπη με τον χρόνο γιγαντώνεται αλλά αρκεί μια στιγμή για να διαλυθεί.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη φράση της Brand από την αγαπημένη μου ταινία "INTERSTELLAR" - "Η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που υπερβαίνει το χρόνο και το χώρο." 

Στην εξίσωση της ευτυχίας μας, ο παρονομαστής μένει σταθερός και είναι ο χρόνος.  Ο αριθμητής θα καθορίσει το πόσο κοντά στο μηδέν ή στη μονάδα θα βγει το αποτέλεσμα. 

Οπότε μένει ένα πράγμα. Να κάνουμε τον χρόνο να αξίζει, να γεμίσουμε με αγάπη τη ζωή μας.

Ώρα 3:27

Άφησα τα φώτα της πόλης πίσω μου. 

Ορατότητα μερικών μέτρων μόλις, 

Ακούγεται η ανάσα της θάλασσας και το δροσερό αεράκι που χτυπάει το πρόσωπο μου.

Επόμενο τραγούδι; Xμμ...Bowie και Starman.

Κάποιος έχει πει , ότι αν η τέχνη είχε πρόσωπο θα ήταν αυτό του Bowie.

Δεν τον αδικώ αυτόν που το είπε.

"Υπάρχει ένας αστράνθρωπος που περιμένει στον ουρανό και

θα ήθελε να έρθει να μας συναντήσει." 

Starman - David Bowie

Λέτε να υπάρχει όντως; Αυτό πιστεύω είναι το μεγαλύτερο ερώτημα που ψάχνει απάντηση η ανθρωπότητα.

Είμαστε μόνοι σ' αυτό το σύμπαν; Μάλλον όχι...

Σταματάω το αυτοκίνητο, κατεβαίνω, αφήνω τη μουσική να παίζει, κλείνω τα φώτα, κοιτάω ψηλά και το απέραντο σύμπαν ξεδιπλώνεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. 

Το απέραντο είπα; Mάλλον δεν έχω την αίσθηση του χώρου. Αυτό που βλέπω είναι μόλις ένα μικρό κομμάτι του Γαλαξία μας και ο Γαλαξίας μας είναι ένα ακόμη πιο μικρό κομμάτι του σύμπαντος.

Ποια είναι η γνώση μας για όλο αυτό το Σύμπαν; Τι έχουμε κατακτήσει; Τι επιρροή ασκούμε; 

Η απάντηση; Γνωρίζουμε ελάχιστα, δεν έχουμε κατακτήσει τίποτα και επηρεάζουμε μόνο τη Γη μας σε ένα ποσοστό. 

Μήπως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη θέση μας και το ρόλο μας στο Σύμπαν;

Μήπως πρέπει να διδαχθούμε απ' αυτό; 

Μήπως πρέπει να γίνουμε πιο ταπεινοί και να καταλάβουμε το πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σ'αυτή τη μπλε κουκκίδα όπως είχε πει και Carl Sagan.

Αυτό πρέπει να γίνει, να εκτιμήσουμε αυτό που μας έχει προσφερθεί και να σταματήσουμε να είμαστε εγωιστές. Είμαστε μια στιγμή στην απεραντοσύνη του χρόνου και μία τελεία στο χάος του διαστήματος. Ας προστατεύσουμε τον μικρόκοσμο μας κοιτώντας  έξω απ' αυτόν.

Ώρα 3:40

Μάλλον αφαιρέθηκα, το τραγούδι τελείωσε, η ησυχία κυριάρχησε.

Μπήκα στο αυτοκίνητο και μόλις ολοκληρώθηκαν 24 όμορφα λεπτά.

Άνοιξα το ραδιόφωνο, έπαιζε κάποιο τραγούδι. 

Δεν έχει σημασία ποιο, η επιστροφή θα είναι όμορφη.

Γιάννης Κουμαριανός