Εικόνες

Βλέπεις από ψηλά αυτή την ατσάλινη πόλη σου, 

αυτό το απρόσωπο μνημείο "πολιτισμού", 

αυτό το τέρας δυστυχίας που καταβροχθίζει 
χαμόγελα και πάθη. 

Και βλέπεις τα νεκρά δέντρα 

και αναπνέεις τον άλλοτε δροσερό αέρα. 

Μα είναι αυτό το ‘’πρέπει’’ που ανατέλλει 

κάθε πρωί πίσω από τα σκοτεινά βουνά.

Που δημιουργεί σύννεφα, 

που τρυπώνει σιωπηλά μέσα από κάθε χαραμάδα 
και πνίγει την ομορφιά σου. 

Και μένει μόνο η ουτοπία, 

η ανάγκη για ένα όμορφο τέλος, 

η ανάγκη να ξεγελάσεις τον εαυτό σου…

Κοίτα γύρω σου.

τόσα χρώματα, τόσες εικόνες.

Μη διαλέγεις το γκρίζο...

***

Γιάννης Κουμαριανός