Hλεκτρικές στιγμές

Source

Ήταν αυτό το βαθύ και προκλητικό σου βλέμμα,

που σταμάτησε το κατρακύλημα των αισθήσεων μου.

Που νάρκωσε τη μοναξιά μου.

Και ξέρεις είναι εθιστική η μοναξιά, 

μεθυστική και απρόβλεπτη.

Πώς μπορείς να αντισταθείς στο ρυθμό της;

Έπιασα τον εαυτό μου να ακροβατεί 

σ' ένα αόρατο συναίσθημα.

Να κρεμιέται από ένα ανούσιο "μπορεί".

Να προσπαθεί ν' αγγίξει την στιγμή, 

το διάφανο παρόν, το πάντα προκλητικό παρόν.

Περιέγραψέ μου το παρόν, πες μου πως είναι να το ζεις χωρίς να υπάρχει αύριο.

Υπάρχει άραγε; Μπορεί να υπάρξει μόνο του;

Hλεκτρικές στιγμές.

Όσο κι αν θέλω να σβήσω τις μελανιές που μου άφησες, 

εσύ συνεχίζεις να μ αγγίζεις, να πιέζεις βίαια τα σημάδια μου.

Το είδωλο σου στον καθρέφτη φάνηκε για λίγο.

Μένει μόνο το γυάλινο, ψυχρό σου δέρμα 

να θυμίζει τη ζεστή σου ανάσα.

Αμηχανία.

Σύγχυση.

Ακούγεται η γνώριμη βραδινή φωνή στο ραδιόφωνο.

Λίγο ακόμα και θα ξημερώσει παντού γύρω μου.

Και ξέρεις είναι εθιστικό το σκοτάδι, 

μεθυστικό και απρόβλεπτο..

***

Γιάννης Κουμαριανός