Αυτή κοινωνία δεν έχει χώρο για συναίσθημα.
Δε σου επιτρέπει να είσαι ταπεινός.
Δε σου επιτρέπει να ζεις αξιοπρεπώς.
Σ' αυτό το τσίρκο που σε πέταξαν πρέπει να επιβιώσεις.
'Η θα κάνεις το νούμερό τους και θα χειροκροτηθείς ή θα στυλώσεις τα πόδια σου και όλα τα κακόμοιρα ανθρωπάκια γύρω σου θα σε γιουχάρουν.
Το ξέρω πως θα υποφέρεις φίλε μου...
Θα σε μαστιγώσουν, θα σε λιντσάρουν, θα σε φιμώσουν και θα σε ξεφτιλίσουν.
Και τι θα πει αυτό...θα το αντέξεις και θα λυτρωθείς.
Τα ανθρωπάκια γύρω σου είναι για λύπηση.
Σαν τρένα πάνω σε ράγες.
Από τον ένα σταθμό στον άλλον.
Με καθημερινά και τακτά δρομολόγια.
Που κουβαλούν και μεταφέρουν ανασφάλειες, απωθημένα και εικονική ευτυχία.
Που θεωρούν τον εαυτό τους ένοχο επειδή τόλμησαν να σκεφτούν τον εκτροχιασμό.
Μη δίνεις σημασία αδερφέ μου...
Κανείς δεν έχει αγγίξει την ευτυχία αν δεν έχει βιώσει νωρίτερα τον πόνο.
Για να εκτιμήσεις το φως του Ήλιου πρέπει να βρεθείς στον πάτο του πηγαδιού.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί αυτό το λαμπερό φως θα είναι η μόνη σου ελπίδα,
η μόνη σου διέξοδος,
το μόνο πράγμα που θα διαταράσσει το σκοτάδι γύρω σου.
Μη μετανιώσεις ποτέ αδερφέ μου...
Θα το σκεφτείς πολλές φορές το ξέρω.
Οι πειρασμοί θα σε τραβάνε με μανία.
Η κοινωνία θα κάνει τα πάντα για να σε αδρανοποιήσει..
Όμως αξίζει άνθρωπέ μου..
Η θέα από ψηλά είναι πάντα υπέροχη.
Αξίζει να τη δεις ακόμα και αν έχεις ματώσει πολύ μέχρι να ανέβεις ψηλά.
Αξίζει να προσπαθήσεις ακόμα και αν δεν τα καταφέρεις μέχρι το τέλος.
Μην πιστέψεις ποτέ ότι οι ταράτσες αυτής της απρόσωπης και γκρίζας πόλης είναι το ταβάνι σου.
Και ναι φίλε μου...
Τώρα που είσαι στην κορυφή, άπλωσε τα φτερά σου και πέταξε μακρυά.
-Γιάννης Κουμαριανός
0 σχόλια: