 |
| deviantart.net |
Κοιτάμε μαζί, με μπλεγμένα τα χέρια μας,
τα συναισθήματα που χρόνια τώρα λιμνάζουν.
Τα μάτια μας οθόνες, γεμάτα παράσιτα,
αποτυπώνουν αχνά τα νεκρά μας είδωλα.
Ελπίζω να μην καταλάβεις την απόγνωσή μου.
Ελπίζω να μην διώξεις τα παράσιτα
και φανεί η μιζέρια πίσω απο το γυάλινο
και εύθραυστο χαμόγελό μου.
Δεν ξέρω τι φοβάμαι πιο πολύ.
Τη μοναξία ή το τέλμα των αισθήσεων.
Ήταν ένα δροσερό απόγευμα, κάτω από τ' αστέρια.
Μου έλεγες ότι η προοπτική του χρόνου έκανε τις παράλληλες ζωές μας να τμηθούν
για να ταξιδέψουν μαζί στο άπειρο...
Αλλά ήσουν λάθος, το αποτέλεσμα ήταν απάνθρωπο.
Ο χρόνος μας σταμάτησε, δεν ήταν άπειρος,
οι ζωές μας απομακρύνθηκαν,
έγιναν ξανά παράλληλες.
Μα τώρα δεν ελπίζω να σε ξανασυναντήσω και έχω κουρνιάσει
στην απόκοσμη σκοτεινιά της μοίρας μου.
Θα αρκεστώ να σε κοιτάω για να θυμάμαι.
***
Γιάννης Κουμαριανός
0 σχόλια: